16در روايت است كه«اصحاب صفه»،گروهى تهيدست بودند.رسول خدا صلى الله عليه و آله به ياران خود فرمود:
«هر كس در خانه غذاى دو نفر را داشته باشد،سومى را ببرد و هركس به اندازۀ چهار نفر غذا دارد،پنجمى و ششمى را ببرد.» ابوبكر،سه نفر را برد و رسول خدا صلى الله عليه و آله،ده نفر را.
و به نقل ديگرى آن حضرت فرموده است:«اهل صفه»مهمانان اسلامند،بى‌خانمان و تنگدستند.
هرگاه«صدقه»اى به دست آن حضرت مى‌رسيد،خود از آن بر نمى‌داشت و همه را براى آنان مى‌فرستاد،ولى هرگاه«هديه»اى براى پيامبر مى‌آوردند،هم خود بر مى‌داشت و هم براى آنان مى‌فرستاد.
طلحة بن عمرو مى‌گويد:
هرگاه كسى به حضور پيامبر مى‌رسيد،اگر در مدينه آشنايى داشت،به خانۀ او مى‌رفت وگرنه،به جمع اهل صفه مى‌پيوست.
طلحة بن عمرو همچنين گفته است:من در ميان اهل صفه بودم،همراه با مردى ديگر،هر روز از سوى پيامبر به اندازۀ يك«مد»خرما براى ما مى‌رسيد.
«ابورافع»نقل كرده است:
چون حضرت فاطمه،حسين را به دنيا آورد،روزى عرضه داشت:يا رسول‌اللّٰه! آيا براى فرزندم عقيقه‌اى بدهم؟
حضرت فرمود:نه،ولى موى سرش را بتراش و هموزن آن را به بينوايان و مساكين اهل صفه،صدقه بده.
فضالة بن عبيد گفته است:
آنگاه كه پيامبر اسلام با مردم به جماعت نماز مى‌خواند،گروهى از مسلمانان (اهل صفه) از ضعف و ناتوانى خم مى‌شدند،تا حدّى كه برخى باديه نشينان آنان را ديوانه مى‌پنداشتند.
برخى گفته‌اند:هفتاد نفر از اهل صفه بودند كه هيچيك ردا نداشتند.روايت است كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله نزد اصحاب صفه آمد و پرسيد: