23 زبان‌حال، خداوند را بر اين نعمت بزرگ، شاكر بود.
ميلاد على(ع) با توجه به رؤياى صادقه‌اى كه مادرش مدتى قبل از ميلاد وى ديده بود، شادى و گرمى خاصّى به خانۀ ابوطالب(ع) آورده بود. از همان آغاز طفوليت على(ع)، علقه ويژه‌اى بين وى با حضرت محمد(ص) ايجاد شد؛ به نحوى كه بيشتر اوقات، با ايشان بود و اين ارتباط، هر روز بيشتر و بيشتر مى‌شد.
على(ع) به‌عنوان مولود كعبه، از همان ابتدا اين سعادت را به همراه داشت و مادرش به اين سعادت ازلى و ابدى، شكر مى‌نمود. فاطمه بنت اسد(س) و همسرش ابوطالب(ع)، در واقع علاوه بر فرزندان ديگرشان؛ همچون جعفر بن ابى‌طالب(ع)، سرباز رشيد و فداكار و بى‌بديل ديگرى به نام على را به اسلام تقديم كرده بودند. همان سرباز دلباخته‌اى كه پس از بعثت نبى(ص)، اولين مردى بود كه به پيامبر(ص) ايمان آورد. وى در ماجراى انذار و پس از نزول آيۀ وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (شعراء: 214) كه حاكى از مأموريت پيامبر(ص) در اعلان و ابلاغ رسالت خويش به نزديكان به‌ويژه عموهايش بود، به‌عنوان جانشين پيامبر(ص) معرفى شد؛ زيرا وى اولين كسى بود كه به دعوت رسول خدا لبيك گفت. 1