22 ابوطالب(ع) ايمان داشتند، در كنار كعبه، به انتظار نشستند. يكى از كسانى كه به اين جمع پيوست، حضرت محمد(ص) بود كه در آن هنگام، يعنى رجب سال سى‌ام عام‌الفيل، در سن سى سالگى به سر مى‌برد.

روز سيزدهم رجب فرا رسيد و فاطمه(س) در حالى كه نوزاد پاكى در آغوش داشت، از خانۀ خدا بيرون آمد و با بيرون آمدن خود، به نگرانى و انتظار همسر مهربانش ابوطالب(ع) و عدّۀ ديگرى كه منتظر بودند، پايان داد. وى رو به جمعيت كرد و فرمود:

خداوند متعال، مرا به نعمت بزرگى كه به زنان قبل از من عنايت نكرده بود، انعام نمود و سه روز در خانۀ خويش، با طعام بهشتى از من پذيرايى كرد و اين نوزاد را نيز به من (و همسرم) عنايت كرد و به علم غامض خويش آگاه و به نام على كه برگرفته از صفت خاصّ اعلى است، او را نام‌گذارى نمود. ¹در آن هنگام، ابوطالب(ع) با فرزندانش طالب و جعفر جلو رفتند و در حالى كه حضرت محمد(ص) همراه ايشان بود، على(ع) را در آغوش گرفتند. در اين ميان، ابوطالب(ع) از همسرش فاطمه بنت اسد تشكر كرد و پيامبر اسلام به چشمان زيباى على مى‌نگريست و با