13
پگاه سخن
توجه به سرمايه وجودى خود و بهره‌مندى و برخوردارى از روحيه قوى، معناگرايى و باورهاى دينى، زندگى آدمى را پر از نشاط، پويايى و اميد مى‌كند. در مقابل، روحيه سست و احساس پوچى و بى‌ارزشى، موجب حيرانى در صحنه زندگى است.
با جارى شدن دين در روح آدمى، زندگى معنا، نشاط و پويايى مى‌يابد و در نتيجه، بسيارى از آسيب‌ها و بحران‌هاى هويتى، ضعيف يا ناكار مى‌شود. آنگاه كه رابطۀ آدمى با دين قوت گرفت، احساس تعهد و مسئوليت در برابر ارزش‌ها و باورها دو چندان مى‌شود و به فرد، هويت مى‌بخشد و به كمك آن، مى‌تواند خود را از ناملايمات جوانى به سلامت برهاند و از سرگشتگى در فكر و عمل دور بماند. انسان با داشتن چنين هويتى از راه‌هاى نيل به كمال آگاه مى‌شود. استاد مطهرى با اشاره به دو اصل خوديابى و خدايابى، مى‌نويسد:
شرط بازيافتن خود، بازيافتن علت و خالق خود است؛ يعنى محال است كه انسان بتواند خود را جدا از علت و آفريننده خود، به درستى