16حرّانى، معروف به «ابن تيميّه» است. او در سال 661ق. در حرّان، از توابع شام به دنيا آمد و تحصيلات اوليه را در اين سرزمين به پايان برد. او پس از حملۀ مغول به اطراف شام، همراه خانواده‌اش به دمشق رفت و در آنجا اقامت نمود. در سال 698ق. شروع به تبليغ انحرافات اعتقادى خويش و اثبات شرك و كفر فرقه‌هاى اسلامى بخصوص شيعه نمود.
افكار باطل ابن تيميّه همواره افكار عمومى مسلمانان را متشنّج و اعتقادات دينى آنان را باطل مى‌شمرد. از اين رو گروهى از انديشمندان خواستار محاكمۀ وى شدند. جلال الدين حنفى قاضى دمشق، او را به دادگاه فرا خواند، ولى او از حضور در دادگاه امتناع ورزيد.
سرانجام در هشتم رجب سال 705ق. قضات شهر دمشق همراه با ابن تيميّه در قصر نايب‌السلطنه حاضر شدند و كتاب الواسطية وى محور مناظره با كمال‌الدين زملكانى قرار گرفت و پس از اثبات انحراف فكرى ابن تيميّه او را به مصر تبعيد كردند. ابن تيميّه در مصر نيز مشغول تبليغ مبانى فكرى خويش شد و توسط ابن محلوف مالكى، محكوم به زندان گشت. پس از آزادى در 23 ربيع‌الاول سال 707 به‌خاطر پافشارى بر نشر عقايد خويش، توسط قاضى بدرالدين محاكمه و دوباره روانۀ زندان شد. او در سال 708ق. از زندان آزاد شد، ولى فعاليت تبليغى او در راستاى نشر عقايد بى‌اساسش وارد مرحلۀ جديدى شد و قوى‌تر از گذشته ادامه يافت تا اينكه در آخر ماه صفر سال 709ق. به اسكندريۀ مصر تبعيد شد و پس از هشت ماه، به قاهره بازگشت. ابن تيميّه در سال 720ق. به دارالسعاده احضار شد و توسط قضات و مفتيان مذاهب چهارگانۀ اهل سنت به‌خاطر فتاواى خلاف مذاهب اسلامى محكوم به زندان گشت و در دوم محرم سال 721ق. از زندان آزاد گرديد و او سرانجام در سال 728ق. در داخل زندان درگذشت.
مخالفت صريح انديشمندان اسلامى با عناصر فكرى ابن تيميّه مانع از آن شد كه افكار باطل او به عنوان يك مذهب مطرح شود؛ اگر چه شاگردش ابن قيّم براى ترويج افكار او تلاش بسيارى كرد. ذهبى (م774) در نامه‌اى خطاب به ابن تيميّه مى‌نويسد:
«يا خيبة! من اتّبعك فإنّه معرض للزندقة والإنحلال، و لاسيّما اذا كان قليل العلم و الدين باطوليّاً، شهوانيّاً لكنّه ينفعك و يجاهد عنك بيده و لسانه و فى الباطن عدوٌّ لك بحاله و قلبه، فهل معظم أتباعك إلا قعيد مربوط،