1) . «ابوالعباس احمد بن عبدالحليم بن تيميه حرّانى دمشقى» معروف به «ابن‌تيميّه» يكى از بزرگ‌ترين علماى حنبلى در قرن هفتم و هشتم هجرى قمرى است. وى در سال (662ه.ق) در منطقه‌اى به نام «حران» ديده به جهان گشود و در سال (726ه.ق) در زندان «دمشق» ديده از جهان فروبست. او را مى‌توان نظريه‌پرداز، تحليلگر و كامل‌كننده فتنه‌اى بزرگ در انديشه توحيد و شرك دانست كه در نهايت، به ظهور وهابيان منجر شد. او مباحث توحيد و شرك را به گونه‌اى مطرح كرد كه حمله آن، مستقيماً متوجه اعمال خود مسلمانان، به‌ويژه شيعيان، مى‌شد. او زيارت پيامبر9، ائمه و اولياى خداوند و بوسه بر قبور آنها و تعظيم مردگان را شرك و مرتكبان آن را مهدورالدم مى‌دانست. ابن‌تيميه از سال (698) به بعد، به نشر افكار خود پرداخت و چيزى نگذشت كه دانشمندان و محققان اسلامى هم‌عصرش، آراى وى را به طور جدى مورد نقد قرار دادند. مناظره‌هاى علما با وى سبب شد تا انديشه‌هايش در انزوا قرار گرفته، نتواند جنبش چشم‌گيرى پديد آورد و افكارش جز در لابه‌لاى كتاب‌هايش و نوشته‌هاى شاگردش «ابن‌قيم الجوزيه» (691 - 751)، در جايى به چشم نخورد. بدين ترتيب، عقايد انحرافى و كج‌فهمى‌هاى او نه تنها نتايج مثبتى به بار نياورد، بلكه حتى بر حاميان وى نيز تأثيرى نگذارد و پس از مرگ، طرفدارانش، تمام اعمالى را كه او شرك مى‌خواند، در حق خودش انجام دادند. ابن‌كثير در مورد رفتار پيروان ابن‌تيميه نسبت به جسدش چنين نقل مى‌كند: «جماعتى قبل از غسل وى در كنار پيكرش نشستند و قرآن خواندند و به ديدار وى و بوسيدنش تبرك جستند و متفرق شدند. سپس جماعتى از زنان آمدند و چنان كردند. ... و مردم كلاه‌ها، عمامه‌ها و لباس‌هايشان را بر نعش او انداختند ... و عده‌اى از آبى كه از غسلش زياده آمد، نوشيدند و عده‌اى ديگر، باقيمانده سدر غسل او را بين خود تقسيم نمودند». البداية و النهاية، ج14، صص141و142.