34بخارى در كتاب «صلاة» در بابى با عنوان «جمع ميان دو سوره در يك ركعت» روايتى را به نقل از انس چنين نقل مى‌كند: مردى از انصار، در مسجد قبا امام جماعت بود. هربار كه سوره‌اى از سوره‌هاى جايز در نماز را مى‌خواند، با سوره توحيد آغاز مى‌كرد. سپس سوره ديگرى را با آن مى‌خواند و اين كار را در هر ركعت نماز انجام مى‌داد. مردم به او گفتند: «تو يك سوره را آغاز مى‌كنى اما اين سوره تمام نشده، سوره ديگرى را مى‌خوانى! يا سوره را كامل بخوان يا از خواندن آن صرف‌نظر كن».
او پاسخ داد: «من اين كار خود را ترك نمى‌كنم. اگر دوست داشتيد، من امام جماعت باشم، اين كار را مى‌كنم؛ اما اگر كار من برايتان ناخوشايند است، نماز نمى‌خوانم. او فردى بود كه از نگاه آن مردم، بهترين ايشان بود و آنها نمى‌خواستند غير از او امام جماعت باشد». وقتى پيامبر(ص) بر آنها وارد شد، ماجرا را براى پيامبر(ص) نقل كردند. آن حضرت فرمود: «اى فلانى! چرا به خواسته اصحاب خود تن نمى‌دهى؟ به چه علت لازم مى‌دانى اين سوره را در هر ركعت نماز بخوانى؟» پاسخ داد: «من اين سوره را دوست دارم». آن‌گاه رسول خدا(ص) به وى فرمود: «علاقه تو به اين سوره، تو را به بهشت فرستاد».
«ابن حجر» در شرح اين روايت مى‌گويد: «محبت و دوست داشتن سوره توحيد موجب شده كه اين امام جماعت در نماز، كارى را انجام دهد كه افزون بر فعل پيامبر(ص) است. بشارت آن حضرت به بهشت براى اين امام جماعت، دلالت بر رضايت ايشان از اين عمل نمازگزار دارد».