28 است. اما هر آنچه را كه بتوان در شمار امور نيكو و مستحب قرار داد و ترغيب خدا و رسولش در انجام آنها ديده مى‌شود، پسنديده و ستودنى است. اگر نوعى بخشش و سخاوت يا امرى معروف و درست وجود داشته باشد، پسنديده است؛ اگرچه پيش از اين سابقه نداشته است. قرار دادن اين امور در قلمرو امور خلاف شرع جايز نيست؛ زيرا رسول خدا(ص) براى آنها ثواب تعيين كرده است. ايشان مى‌فرمايد: «هر كس سنت حسنه‌اى را بنا نهد، از اجر اين عمل نيك و اجر كسانى كه به آن عمل كرده‌اند، برخوردار مى‌شود» و مى‌فرمايد: «هر كس سنت بدى را آغاز كند، گناه اين عمل و گناه كسى كه به آن عمل كند، براى او نوشته مى‌شود؛ زيرا اين سنت بد، برخلاف دستوراتى است كه خدا و پيامبر(ص) داده‌اند».
اين گفته عمر كه «[نماز تراويح] چه نيكو بدعتى است» در همين راستاست؛ زيرا نماز از افعال ستوده شده است و در شمار كارهاى نيكو قرار دارد. به همين دليل، وى آن را بدعت مى‌شمارد و ستايش مى‌كند؛ زيرا رسول گرامى اسلام(ص) فقط چند شب اين نماز را خواند، اما آن را به عنوان سنت پايه‌گذارى نكرد. مردم را براى خواندن اين نماز جمع نكرد و به آن اهتمام نداشت؛ چنان‌كه اين نماز در زمان ابوبكر نيز سنت نبود؛ بلكه عمر مردم را براى خواندن اين نماز جمع كرد. به همين دليل آن را بدعت ناميد. در واقع اين نماز يك سنت است؛ زيرا پيامبر(ص) مى‌فرمايد: «بر شما باد پيروى از سنت من و سنت‌هاى خلفاى راشدين پس از من»؛ چنان‌كه مى‌فرمايد: «به ابوبكر و عمر كه پس از من مى‌آيند، اقتدا كنيد».