1) . متن كامل حديث را ترمذى اين‌گونه نقل مى‌كند: عثمان بن حنيف مى‌گويد: مردى كور نزد پيامبر(ص) آمد و گفت: برايم دعا كن تا خدا مرا شفا دهد. رسول خدا به او دستور دادند وضو بگيرد، سپس اين دعا را بخواند: «خداوندا از تو مى‌خواهم كه به واسطه پيامبرت، رسول رحمت به درگاهت آمده‌ام. يا محمد! در حاجتى كه دارم، به واسطه تو به درگاه خدا روى آورده‌ام تا برآورده شود. خدايا! شفاعت او از من را بپذير». عثمان بن حنيف مى‌گويد، ما از يكديگر جدا نشده بوديم و چندى سخن نگفته بوديم كه ديديم اين مرد با بينايى كامل بازگشت؛ گويا كه هيچ بيمارى در ديدگان او نبوده است. سنن ترمذى، ج5، ص229. اين روايت را ابن‌ماجه نيز در كتاب «صلاة الحاجة» نقل كرده است. ابواسحاق مى‌گويد اين روايت صحيح است. (ج1، ص442) حاكم نيشابورى اين روايت را با اندكى تفاوت در بخش دعا نقل كرده است. وى مى‌گويد: روايت طبق نظر بخارى، صحيح است. (المستدرك، ج1، ص526) ذهبى نيز گفته است روايت با اين اضافه صحيح است: «اَللّهُمَّ شَفّعنى في نَفسِى» و شفاعت مرا نيز درباره خودم پذيرا باش. ابن‌السنى در «عمل اليوم واليلة»، ص170 اين حديث را نقل كرده است. از ديگر محدثانى كه اين حديث را نقل كرده‌اند، بيهقى است.

2) . اين توجيه را هم يكى از علماى سلف نگفته و از ظاهر اين عبارت، چنين مطلبى برداشت نمى‌شود؛ اين درحالى است كه ترمذى عبارت را اين‌گونه نقل مى‌كند: «پيامبر به او دستور داد تا وضو بگيرد و آن دعا را بخواند». در روايت ابن‌ابى‌خثيمه آمده كه رسول خدا پس از ياد دادن اين دعا به فرد نابينا گفت: «اگر باز حاجتى داشتى، مانند همين عمل را انجام بده». بنابراين، توسل به فرد نزد خداوند، در غير از اين حالت نيز جايز است. در ادامه روايت بيان خواهيم كرد كه مردى نيازمند نزد عثمان بن عفان رفته بود، ولى حاجت او برآورده نمى‌شد، عثمان بن‌حنيف به او گفت وضو بگير و دو ركعت نماز به جاى آور و دعا كن. او نيز همين كار را كرد و خواسته‌اش برآورده شد.

3) . طبرانى اين روايت را در «المعجم الكبير» و «المعجم الأوسط» نقل مى‌كند. انس بن مالك مى‌گويد: وقتى فاطمه بنت اسد (مادر حضرت على(ع)) درگذشت، رسول خدا آمد و بر بالين او نشست و فرمود مادرم! خدا تو را رحمت كند. پس از مادرم، تو برايم مادرى كردى. خودت گرسنه مى‌ماندى تا سير شوم. خود نمى‌پوشيدى تا من بپوشم. از بوى خوش براى خود، پرهيز مى‌كردى تا به من غذا بدهى. با اين عمل، رضاى خدا و روز قيامت را مى‌خواستى». آن‌گاه دستور داد تا آن بانوى گرامى را غسل دهند. وقتى سه بار آب ريخت و نوبت به آب و كافور رسيد، آن حضرت با دست خود اين كار را انجام داد. سپس پيراهنش را از تن بيرون آورد و به فاطمه بنت اسد پوشانيد و او را با جامه‌اى كه بر رويش بود كفن كرد. سپس از اسامة بن زيد، عمر بن خطاب، ابوايوب انصارى و غلام سياهى خواست كه قبر را بكنند. آنها نيز قبر را آماده كردند. وقتى به لحد رسيد، رسول خدا با دستان خويش آن را كند و خاكش را با دستان خويش بيرون ريخت. سپس حضرت محمد(ص) وارد قبر شد و در آن خوابيد و آن‌گاه فرمود: «اى خدايى كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند و خود زنده هميشگى هستى! به حق پيامبرت و پيامبران پيش از من، مادرم فاطمه بنت اسد را بيامرز و قبرش را وسعت بخش كه تو بخشنده‌ترين بخشايندگان هستى» سپس چهار بار تكبير گرفت و پيكر فاطمه بنت اسد را به همراه عباس بن عبدالمطلب و ابوبكر در قبر نهاد.