48
چهارماه پاكى از گناه
الْحُسَيْنُ بْنُ خَالِدٍ قَالَ كَتَبْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ (ع) كَيْفَ صَارَ الْحَاجُّ لَا يُكْتَبُ عَلَيْهِ ذَنْبٌ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ مِنْ يَوْمِ يَحْلِقُ رَأْسَهُ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ أَبَاحَ لِلْمُشْرِكِينَ الْحَرَمَ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ إِذْ يَقُولُ فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ فَأَبَاحَ لِلْمُؤْمِنِينَ إِذَا زَارُوهُ حِلًّا مِنَ الذُّنُوبِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَ كَانُوا أَحَقَّ بِذَلِكَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ . 1
حسين بن خالد به امام هفتم نوشت: چرا از روزى كه حاجى سر ميتراشد تا چهار ماه گناه بر او نوشته نميشود؟ امام (ع) فرمود: «خداوند ورود به حرم را چهار ماه بر مشركان مباح كرد زيرا فرمود تا چهار ماه در زمين گردش كنيد، پس براى مؤمنانى كه به زيارت او ميآيند چهار ماه حليت از گناه را قرار داد 2 و در اين امر سزاوارتر از مشركان هستند.»
ذكر خدا باز كننده راه
قَالَ سُلَيْمَانُ: فَقُلْتُ: فَكَيْفَ صَارَ التَّكْبِيرُ يَذْهَبُ بِالضِّغَاطِ هُنَاكَ؟ قَالَ: لِأَنَّ قَوْلَ الْعَبْدِ اللَّهُ أَكْبَرُ مَعْنَاهُ اللَّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَنْ