42
ل) دقّت در صحيح خواندن متون دعاها و زيارات
معمولاً همۀ ما تصوّر مى‌كنيم كه متن دعاها و زيارات را صحيح مى‌خوانيم. ليكن اگر گاهى موقع خواندن ديگران گوش بدهيم، به سادگى در خواهيم يافت، كه عبارتى را اشتباه مى‌خوانده ايم. يا دست كم محل‌هاى وقف و ابتدا را رعايت نمى‌كرده‌ايم. چه مانعى دارد كه در اين موارد احتياط كنيم تا از قرائت صحيح عبارت ها مطمئن شويم. ساكنان اين سرزمين ها عرب زبان هستند و خيلى زود متوجّه خطاى ما مى‌شوند و بدون رودربايستى و در حضور ديگران خطاى ما را به ما گوشزد مى‌كنند. پس بهتر است بيشتر دقّت كنيم، تا شرمندگى به بار نياوريم.
م) پرهيز از اجراى برنامه درون حرم‌ها
بعضى به گمان اين كه براى زائران همراه خود سنگ تمام بگذارند، آن ها را با خود به درون حرم برده و براى ايشان زيارت يا دعا مى‌خوانند. اين كار پسنديده اى نيست؛ زيرا اجراى مراسم درون حرم با صداى بلند، مخلّ آسايش ديگران و موجب در هم ريختن حال توّجه و حضور قلب آنان است. پس بهتر است همۀ مراسم گروهى و برنامه هاى دسته جمعى خود را در صحن ها اجرا و تمام كنيم، سپس به صورت انفرادى براى زيارت به حرم وارد شويم.
بد نيست همين جا يادآور شوم، كه اعلام صلوات هاى پى در پى توسّط برخى زائران در درون حرم ها نيز كار سنجيده اى نيست و توجيه درستى ندارد. درون حرم ها معمولاً همه متذكّرهستند و هركس براى خود سرگرم دعا و زيارت است. وقتى كسى با صداى بلند همگان را دعوت به فرستادن صلوات مى‌كند، ديگران يا بايد صلوات را بفرستند كه در اين صورت از ذكر خود منقطع خواهند شد و يا صلوات را نفرستند كه در اين صورت از بيم آن كه مبادا حديث مذمّت تارك صلوات 1 شامل آن ها شود، مبتلا به تشويش و اضطراب مى‌گردند.
يادآورى چند نكته
كار روحانيون به اين اعتبار كه عهده دار هدايت همراهان هستند، شبيه كار انبيا است. از اين رو بايد كوشيد تا در حد توان، ويژگى‌هاى انبياى الهى را در خود ايجاد و تقويت كرد؛ زيرا موفّقيّت مبلغان دينى در گرو برخوردارى از همان خصوصيّات است. اهمّ اين خصوصيّات را مى‌توان بدين شرح برشمرد:
الف) اخلاص
مبلّغ اگرمخلص نباشد نه در هدايت همراهان توفيق مى‌يابد و نه براى خودش در نزد خدا پاداشى ذخيره مى‌كند. امام على عليه السلام مى‌فرمايد:
« ثَمَرَةُ العِلمِ اخلاصُ العَمَلِ؛ ميوه دانايى (به مبدأ و معاد) اخلاص عمل است.» 2بديهى است حضور در كنار مرقد اميرمؤمنان (عليه السلام) كه خود مظهر اخلاص است، فرصت گرانبهايى است كه اگر در اين جهت احساس كمبود و نياز مى‌كنيم، به ذيل عنايت ايشان متوسّل شويم تا با عنايت كريمانه خود، مس وجود ما را طلا كنند و گوهر گرانمايۀ اخلاص در نيّت و عمل و گفتار و كردار را به ما نيز مرحمت فرمايند.