56تقيّه در شريعت اسلامى

تقيه يكى از مسائلى است كه قرآن كريم آن را مطرح كرده و به جواز آن تصريح نموده است; چنان كه در سوره آل عمران مى‌فرمايد: لاٰ يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكٰافِرِينَ أَوْلِيٰاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذٰلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللّٰهِ فِي شَيْءٍ إِلاّٰ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقٰاةً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللّٰهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللّٰهِ الْمَصِيرُ ¹.

افراد با ايمان نبايد به جاى مؤمنان، كافران را دوست و سرپرست خود انتخاب كنند; وهر كس چنين كند، هيچ رابطه‌اى با خدا ندارد [و پيوند او به كلى از خداوند گسسته مى‌شود] مگر اينكه از آنها بپرهيزد [و به سبب هدفهاى مهم‌ترى تقيّه كند]. خداوند شما را از [نا فرمانى] خود بر حذر مى‌دارد; و بازگشت [شما] به سوى خدا است .

از آنجا كه اسلام يك دين عملى و واقع‌گراست و همه مشكلات را برطرف مى‌كند. طبيعى است كه چگونگى برخورد با مسائل را در هر حال براى مكلّفين روشن سازد; مثلا اگر انسان مخير شد بين مرگ يا شكنجه طاقت فرسا و بين دست كشيدن از برخى لوازم يا مظاهر ايمان، وظيفه او چيست؟