30
«وَ حَقُّ الْحَجِّ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّهُ وِفَادَةٌ إِلَى رَبِّكَ وَ فِرَارٌ إِلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِكَ وَ فِيهِ قَبُولُ تَوْبَتِكَ وَ قَضَاءُ الْفَرْضِ الَّذِي أَوْجَبَهُ اللَّهُ تَعَالَى عَلَيْكَ» ؛ 1
«حق حج آن است كه بدانى حج، در آمدن به آستان الهى و گريز از گناهانت به سوى اوست و پذيرش توبه و اداى تكليفى كه خداوند بر تو واجب ساخته بواسطۀ آن است.»
اگر حاجى باريافتۀ خدا «وفداللّٰه» است، اگر چيزى از خدا بخواهد به او عطا مى‌كند. اگر خدا را بخواند او پاسخش مى‌دهد، اگر شفاعت كند، شفاعتش را مى‌پذيرد و اگر سكوت كند و هيچ از خدا نخواهد، خداوند خود، ابتدا به بخشش مى‌كند و در مقابل هر درهم هزار درهم به كسى كه به درگاهش پناه آورده پاداش مى‌دهد. 2 خداوند بر خود حقى مقرر فرموده و آن اينكه زائر باريافته خود را تكريم كند، تحفه‌ها و هداياى خود را ارمغان او كند و محبت خود را از طريق مغفرت به او نشان دهد. 3
ج) در ضمان الهى (ضمان اللّٰه)
زوّار خانه خدا در ضمانت خدا هستند؛ خداوند، آنان را در سفر و خانواده‌شان را در حضر ضمانت كرده است. در صورتى كه حاجى باايمان به حج برود، خدا ضمانت او را كرده است؛ بدين صورت كه اگر در سفر بميرد، وارد بهشت مى‌شود و اگر به خانه‌اش بازگردد، پس از رسيدن به خانواده تا گذشتن هفتاد شب خداوند گناهى بر او نمى‌نويسد. 4 امام صادق عليه السلام در تعبيرى زيبا مى‌فرمايد: