24رسيدن آب به هر گونه دارو، بفرض آن كه آنها را تجزيه نكرده و گازهاى قابل اشتعال توليد نكند، يا اغلب آنها را در خود حل مى‌كند يا غير قابل استفاده مى‌سازد.
در صورت رسيدن آب به موادى؛ مانند كاربيت، بلافاصله گاز بسيار خطرناك استيلن در هوا پخش شده و محيط را انفجارى مى‌نمايد. يا بعض از فلزات؛ مانند سديم، پتاسيم و غيره كه واكنشهاى انفجارى دارد.
چون از بيشتر مايعات قابل اشتعال، مانند فرآورده‌هاى نفتى سنگينتر مى‌باشد لذا در آنها فرو رفته و به محض آن كه قشر داغ اين قبيل مايعاتِ مشتعل به آن رسيد يكباره تبخير گشته 1700 بار بر حجمش اضافه شده و در نتيجه قسمت اعظم مايع مشتعل، يكباره به خارج پرتاب و بصورت نهرهاى مشتعل جريان يافته و بر دامنۀ حريق و خسارات به مراتب مى‌افزايد.
در بعضى از مايعات قابل اشتعال؛ مانند الكل حل مى‌شود لذا اطفاى حريق اينگونه مايعات، تنها در صورتى امكان‌پذير خواهد بود كه آب بسيار فراوان به كار رود (نسبت به مقدار حريق) تا مايع مشتعل بسيار رقيق گشته و حالت اشتعال را از دست بدهد.
به علت قدرت زياد كشش سطحى در اطفاى حريق، بعضى از مواد؛ مانند خاك اره، ذغال سنگ و از اين قبيل، چندان مؤثر نيست زيرا فقط مانند پوشش روى آنها را مى‌گيرد و خاموشى سطحى ايجاد مى‌كند در حالى كه حريق در درون مواد ادامه داشته موجب تبخير سريع آب سطحى گشته و دوباره شعله‌ور مى‌گردد. مصرف آب در آتش‌نشانى نسبت به نوع حريق و چگونگى دستيابى، بسيار متفاوت است.