92
(يٰا أَيُّهَا الْإِنْسٰانُ إِنَّكَ كٰادِحٌ إِلىٰ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاٰقِيهِ) 1
اى انسان با هر رنج بكوشى عاقبت نائل به ملاقات او مى‌شوى.
البته انسان با بصيرت و حقايق ايمانى به زيارت وجه‌الله نائل مى‌شود، لقاء حق با انقطاع، قرين و همراه است؛ چنان‌كه در مناجات شعبانيه مى‌خوانيم:
«إلهى هب لى كمال الانقطاع إليك و أنر أبصار قلوبنا بضياء نظرها إليك حتى تخرق أبصار القلوب حجب النور فتصل إلى معدن العظمة ».
معبودا به من ببخش كمال انقطاع به درگاهت را و پرتو ده ديده دل ما را به تابش نظر خود تا بردرد ديده‌هاى دل پرده‌هاى نور را و برسد به سرچشمه عظمت.
دردمندى اولياء و عارفان همه از سر هجران و شوق ديدار بوده است. ميقات، گاهِ ديدار يار است، ميقات زمان زيارت دوست مى‌باشد و حاجى در ميقات قصد مواجهه رودررو با خداى عظيم دارد. امام سجاد(ع) فرمود:
«فحين دخلت الميقات ، نويت أنك بنية الزيارة ؟ قال : لا ». 2
وقتى وارد ميقات شدى نيت كردى كه بر نيت زيارت باشى؟ گفت: نه.
احرام، اولين محل سلوك و ميقات، نخستين منزلگاه سالكين