67
تاريخچۀ نجف
اين شهر تاريخى كهن دارد و در دوران حكومت >منذريان< يا >پادشاهان حيره< كه كارگزاران امپراتورى ساسانى بودند، منطقۀ نجف به عنوان ييلاق مورد استفاده قرار مى گرفت و به علت آب و هواى مناسب، برخى از پادشاهان حيره قصرها و منازلى درآن منطقه ساخته بودند.
شاپور براى جلوگيرى از حملۀ اعراب باديه نشين اقدام به حفر خندقى در ناحيۀ غربى شهر نجف نمود كه بقاياى اين خندق بين نجف وكربلا همچنان پابرجا است و امروزه >بكرى سعده< ناميده مى‌شود. قبل از فتح مسلمانان تعدادى از ديرها وكليساهاى مسيحى در اين منطقه بنا شده بود. پس از دفن حضرت على(ع)در سال 40ه ق تا مدت ها محل قبر آن حضرت ناشناخته و مخفى بود اما با اين وجود اهل بيت(ع)و شيعيان خاص آنان كه از محل دقيق دفن آن حضرت آگاه بودند مخفيانه وگاهى اوقات شبانه به اين منطقه آمده و قبرآن حضرت را زيارت مى كردند. در سال135ه ق پس از بر ملا شدن محل دفن حضرت على(ع)اين منطقه به تدريج زيارتگاه عاشقان و شيفتگان آن حضرت گرديد 1 و رفته رفته برخى از شيعيان در اطراف آن مستقر شدند و هسته اوليۀ شهر پى ريزى شد و بعدها با گذشت زمان توسعه يافت تا اينكه به شهر بزرگ و مشهورى مبدل شد. شهر نجف در طى مراحل توسعه شاهد سه مرحله بوده است كه عبارتند از: