42و ترجيح آن بر آخرت است.

كسى كه وظيفۀ تبليغى را به عهده گرفته است در معرض ديد مردم قرار دارد و براى رساندن پيام حق به مردم بايد در بين مردم باشد و چه بسا پس از مدتى نام او و چهرۀ او براى مردم آشنا باشد، اين نوع از شهرت در بين مردم تا حدى طبيعى است و نمى‌توان از آن فرار كرد مگر اينكه عزلت پيشه كند و جداى از مردم زندگى كند و اهل عبادت باشد كه آنگاه جز يك عابد كوچك چيز ديگرى نيست. عالم از عابد بهتر است؛ چرا كه عابد خودش را نجات مى‌دهد و عالم خود و مردم را، و چنين چيزى بين مردم بودن را مى‌طلبد، شهرت مى‌آورد تا مردم او را به پاكى بشناسند و سخنانش را به‌جان بپذيرند.

پس آنچه مذموم است طلب شهرت است. يك مبلّغ بايد در خودسازى و تقوى چنان باشد كه حقيقتاً شهرت و عدم شهرت برايش فرقى نكند، نامش را به بزرگى ببرند و يا اين‌كه از كنار او بى‌توجه بگذرند، هيچكدام در نزد او مهم تلقى نشود. او بايد به‌دنبال انجام وظيفه يعنى تبليغ دين خدا باشد و بس و محبت دنيا را كه رأس همۀ خطاهاست از دل بيرون كرده باشد.

روايات

1- امام صادق(ع) مى‌فرمايد:

إِذَا رَأَيْتُمُ الْعَالِمَ مُحِبّاً لِدُنْيَاهُ فَاتَّهِمُوهُ عَلَى دِينِكُمْ فَإِنَّ كُلَّ مُحِبٍّ لِشَيْءٍ يَحُوطُ مَا أَحَبَّ وَ قَالَ (ص)

أَوْحَى اللَّهُ إِلَى دَاوُدَ (ع)

لا تَجْعَلْ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ عَالِماً مَفْتُوناً بِالدُّنْيَا فَيَصُدَّكَ