97از عادات مقدس اردبيلى اين بود كه به هيچ عنوان از هيچ كس تملّق و چاپلوسى نمى‌كرد. در سالى از سال‌ها شخصى از اصفهان به نجف آمد و از مقدس اردبيلى خواهش كرد كه واسطه شود تا شاه از تقصير او بگذرد، مقدس اردبيلى براى او نوشت:
«بانى ملك عاريت، عباس! بدان كه اگر چه اين مرد اوّل ظالم بود، اكنون مظلوم مى‌نمايد؛ چنانكه از تقصير او بگذرى شايد حق تعالى از پاره‌اى تقصيرات تو بگذرد بندۀ شاه ولايت، احمد اردبيلى.»
همانطوركه از متن نامه مشخّص‌است، او حتى يك كلمه از شاه تمجيد نكرده است.
وى در سال 993ه . ق. در نجف اشرف ديده از جهان فروبست. او را در اتاقى كه در ايوان طلا، جنب گلدستۀ جنوبى واقع شده، دفن نمودند. 1
علامه بحرالعلوم
محمدمهدى فرزند سيد مرتضى طباطبايى، در شوال 1155 در شهر مقدس كربلا متولد شد. شبى كه سيد ديده به جهان گشود، پدرش در خواب ديد كه امام رضا عليه السلام به محمدبن اسماعيل‌بن ربيع از اصحاب امام كاظم و امام رضا و امام جواد عليهم السلام دستور داد شمعى بر فراز بام خانۀ سيد مرتضى برافروزد. وقتى آن را روشن ساخت نورى از آن شمع به آسمان بالا رفت كه نهايت نداشت.
محمدمهدى، علوم مقدماتى حوزه را نزد پدرش فراگرفت و پس از تكميل دروس مقدماتى وسطح، از محضربزرگانى چون: وحيدبهبهانى، شيخ‌يوسف‌بحرانى و... استفاده كرد و موفق به كسب اجتهاد در سنين جوانى گرديد. وى در سال 1186 به مشهد مقدس هجرت و هفت سال از عمرش را در كنار بارگاه منوّر امام رضا عليه السلام سپرى كرد و در اين مدت در درس ميرزا مهدى اصفهانى خراسانى شركت جست. همچنين در سال 1193 به حجاز سفر كرد و دو سال در مكه به درس و بحث اشتغال داشت. از آثار حضور علامۀ