23
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
آغاز راه
حمد بى‌حد خداوندى را سزاست، كه احد و صمد است و سپاس بى عدّ و مرّ 1پرورگارى راست، كه «لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ» است.
و درود 2 و صلوات فزون از حدّ و مرّ، بر نبىّ المرسل و سيّد البشر و شفيع روز محشر، ابوالقاسم محمد صلى الله عليه و آله و صلوات اللّٰه عليه و آلِ طيّبين و طاهرين آن بزرگوار باد و سلام و صلوات بى‌حساب بر وصىّ بر حق و خليفه مطلق و پسر عمّ اكرم آن سرور، يعنى سيّد الأوصيا و سرور الأتقيا، مطلوب كلّ طالب، اسد اللّٰه الغالب، علىّ بن ابوطالب عليه السلام و اولاد آن سرور باد.
بعدها، بعد از اين كه اين بنده پير غلام، از اردوى كيوان شكوه و از دربار معدلت مدار فلك اقتدار، شرفِ مرخصى حاصل كرد، چند روزى در نجف اشرف به جهت تداركات راه مانديم.
حركت از نجف
به تاريخ هفتم ذى‌القعده، از نجف اشرف چهار ساعت از روز رفته، آمديم كنار