32خدا شهيد شد.
پيامبران الهى، آن ابر مردان تاريخ آمده بودند كه چكيدۀ انديشه‌هاى ناب را از گنجينه‌هاى عقلها 1 بيرون بكشند و در اختيار بشر قرار دهند و هر يك عمرى را در اين راه بزرگ صرف كرده بودند، امّا دست نفاق و تزوير مى‌خواست اين دفينه‌ها را دفن و آن تاريخ را تحريف كند و امروز، پس از پنجاه سال از رحلت بزرگترين پيامبران الهى، همۀ اين رسالت‌هاى سنگين و بسيار گران بها بر دوش حضرت ابوالأحرار امام حسين(ع) بود.
او - كسى كه بارها و بارها پيامبر اسلام(ص)، او را مصباح هدايت و كشتى نجات خوانده بود 2 - در اين نيم قرن ديده بود كه از همه غريب‌تر، قرآن و از همه مظلوم‌تر، اسلام است و هر چه زمان پيش مى‌رود اين غربت بيشتر و اين ستم افزونتر مى‌شود، چگونه مى‌توانست شاهد و ناظر باشد و سكوت كند؟!
اينجا بود كه امام حسين با صراحت تمام فرياد زد كه:
«وَ عَلَى الإسْلام السَّلام، اذْ قَدْ بُلِيَتِ الاُمَّةُ بِراعٍ مِثْل يَزيد بْنِ مُعاوِيَة؛
اگر بنا باشد كه امّت گرفتار حاكمى چون يزيد شود پس