42با يكديگر را چنين توصيف مى‌كند:
انَّمَا الْمُؤْمِنُونَ في تَراحُمِهِمْ وَ تَعاطُفِهِمْ بِمَنْزِلَةِ الْجَسَدِ الْواحِدِ. اذَا اشْتَكى عُضْوٌ مِنْهُ تَداعى سايرُ الْجَسَدِ بِالْحُمّى وَ السَّهَرِ. 1
مؤمنان در مقام مهربانى و عطوفت به يكديگر، همانند يك پيكرند. وقتى عضوى از اين گروه بيمار شود، ديگر اعضا در تبدارى و شببيدارى با او همراهى مى‌كنند.
امام صادق(ع) هم در اينباره مى‌فرمايد:
« تَواصَلُوا وَ تَبارّوا وَ تَراحَمُوا وَ تَعاطَفُوا » 2؛ «به يكديگر بپيونديد و پيوند محبت را محكم سازيد و به هم نيكى كنيد و با هم مهربان باشيد».
پيامبران خدا نيز نخست با محبت و مهربانى، مردم را شيفته كردار آسمانى خود كردند. آنگاه به ارشاد و هدايت آنان پرداختند. آنان با داشتن عصمت و تقوا، مهربان‌ترين افراد زمان خود بودند.
در رابطه با محبت و مهربانى، مطالب كوتاهى آورده مى‌شود:
يك - لذت مهربانى
در حقيقت، ميان لذت‌هاى معنوى و لذت‌هاى زودگذر مادى تفاوت بسيار وجود دارد، لذت‌هاى معنوى نه تنها سبب جذب انسان به ماديات نمى‌شود، كه تا حدود زيادى، دل را از سيطره لذت‌هاى مادى