19رسيدند. قريش و هم‌پيمانانشان از بنى‌كنانه و مردم تِهامه در ناحيه‌اى از رُومَه، ميان جُرْف و زَغابه در وادى عقيق فرود آمدند. غطفان و پيروانشان از مردم نجد در ناحيه‌اى از نَقْما تا كنار احد جاى گرفتند. پيامبر(ص)، ابن ام‌مكتوم را در مدينه به جاى خود گذاشت و دستور داد زنان و كودكان را در برج‌ها و كوشك‌ها جاى دادند و پرچم مهاجران را به على بن ابى‌طالب و پرچم انصار را به سعد بن عباده داد و با سه هزار نفر از مدينه خارج شد و در دامنه كوه سَلْع فرود آمد و آن‌جا را لشكرگاه خود قرار داد. كوه سَلْع پشت سر و خندق در مقابل حضرت بود و بين سپاه اسلام و سپاه شرك خندق قرار داشت.
پيمان‌شكنى يهود
به روايت واقدى 455/2 حُيى بن اخْطَب كه از سران اخراجى بنى‌نضير بود به تحريك ابوسفيان نزد كعب بن اسد رئيس بنى‌قريظه رفت و از او خواست تا پيمان خود را با محمد نقض كند ولى كعب نمى‌پذيرفت. حُيى آن قدر او را وسوسه كرد تا آن‌كه در نهايت گفت من مى‌ترسم محمد كشته نشود و قريش به سرزمين خود بازگردد، تو نيز به سوى خانواده‌ات باز گردى و من و همراهانم كشته شويم. حُيى به تورات سوگند ياد كرد كه اگر چنين شود او نزد بنى‌قريظه بماند و به سرنوشت آنان دچار گردد.
در نقل ديگر واقدى 486/2 آمده است كه قرار شد هنگام شروع جنگ حُيى هفتاد نفر از بزرگان طوايف مختلف را به عنوان گروگان و وثيقه نزد آنان بگذارد. قراردادى نيز در اين زمينه نوشته و امضا شد.