11قرآنى‌ات به همه فرموده‌اى: وَ لاٰ تَقْرَبُوا الْفَوٰاحِشَ مٰا ظَهَرَ مِنْهٰا وَ مٰا بَطَنَ ؛ «به كارهاى زشت، خواه آشكار و خواه پنهان، نزديك نشويد.» (انعام:151)

بى‌گمان، چنان كه ترمز در اتومبيل براى سقوط نكردن در پرتگاه‌ها و جلوگيرى از حوادث بايد باشد، اهرم‌هايى چون ايمان به خدا، اعتقاد به حضور او در همه‌جا، خودشناسى، ايمان به معاد، باور به مرگ و خداترسى و ترس از پى‌آمدهاى گناه، براى ضبط و مهار انسان و بازداشتن او از گناه لازم است.

بدون ايمان و تكيه‌گاه معنوى، سازمان‌هاى پليسى و عوامل بازدارنده بيرونى نيز هرگز نمى‌توانند از رخ دادن گناهان به شايستگى جلوگيرى كنند، اما ايمان و اعتقاد درونى، در بازدارندگى آدمى بسيار تأثير مى‌گذارد. اگر آدمى اين آيه قرآنى را باور كند، بى‌گمان از غفلت و بى‌خبرى و غلتيدن به پرتگاه گناه رهايى مى‌يابد: أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللّٰهَ يَرىٰ ؛ «آيا انسان نمى‌داند كه خداوند همه اعمالش را مى‌بيند.» (علق:14)

انديشه درست همراه با ايمان ناب، همچون آينه‌اى بى‌غبار و صيقلى، زيبايى‌ها و زشتى‌ها را نشان مى‌دهد. حضرت على(ع) مى‌فرمايد: «

ما زَلَّ مَنْ احْسَنَ الْفِكْرَ » ¹؛ «كسى كه نيكو بينديشد، دست‌خوش لغزش نمى‌شود».

همچنين، اگر آدمى شخصيت و كرامت خويش را به درستى