143
استجابت دعا و نفرين
پيشوايان معصوم عليهم السلام ، قافله سالار بندگى و سير و سلوكند. آنان، بندگان دوست داشتنى خدايند و از اين رو، دعايشان در درگاه ربوبى پذيرفته مى‌شود. سيره نگاران اهل سنت، دربارۀ امام صادق عليه السلام مى‌نويسند: «او مستجاب‌الدّعوه بود و هرگاه چيزى از خدا مى‌خواست، هنوز كلامش تمام نشده، خدا دعايش را مستجاب مى‌كرد.» 1سالى از سال‌ها، امام صادق عليه السلام به حج مشرف شده بود، مردى كه مى‌دانست منصور، خليفۀ عباسى كينۀ شديدى نسبت به امام دارد، آرام آرام خود را به وى نزديك كرد و گفت: اى خليفه! من با گوش‌هايم شنيدم كه جعفر ابن محمد، گروهى را دور خود جمع كرد و از شما سعايت و بدگويى مى‌كرد.
منصور به شدت خشمگين شد و بى‌درنگ امام را احضار كرد.
امام عليه السلام در جمع آنان حاضر شد و آن مرد در برابر امام هم، ادّعاى خود را تكرار كرد. امام صادق عليه السلام رو به مرد كرد و گفت: