140امام عليه السلام بسيار بخشنده و جوانمرد بود. هشام بن سالم يكى از ياران برجستۀ امام عليه السلام نقل مى‌كند: «ابوعبداللّٰه را عادت بر اين بود كه چون هوا تاريك مى‌شد و پاسى از شب مى‌گذشت كيسه‌اى برمى‌گرفت كه در آن گوشت و نان و پول بود. آن را برگردنش مى‌آويخت و به سوى نيازمندان مدينه مى‌رفت و محتويات كيسه را بين آنان تقسيم مى‌كرد در حالى كه هيچ يك از آن‌ها حضرتش را نمى‌شناختند. همين كه آن حضرت از دنيا رفت و نيازمندان ديدند كه از پخش گوشت و نان و پول شبانه خبرى نيست، دريافتند آن مرد ابوعبداللّٰه عليه السلام بوده است.» ¹بسيار حليم و با گذشت بود به طورى كه چون وفات آن حضرت در رسيد، فرمود هفتاد دينار به پسر عمويش حسن ابن على افطس بدهد، كسى از آن حضرت پرسيد: آيا به مردى كه با تيغ بر تو حمله برد تا تو را از پاى درآورد، مال مى‌بخشى؟

امام عليه السلام در پاسخ او فرمود: واى بر شما مگر نخوانده‌ايد:

«وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ مٰا أَمَرَ اللّٰهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ يَخٰافُونَ سُوءَ الْحِسٰابِ» ²؛