134جوار پروردگارش شتافت، فرزند بزرگوارش را - كه در آن هنگام 34 ساله بود - به حفظ و حراست از مركز و مدرسه‌اى كه صدها تن از صاحب نظران و انديشمندان در آن گرد آمده بودند سفارش فرمود و بدين ترتيب رهبرى دينى امت و مسؤوليت‌هاى بزرگ امور سياسى به امام صادق عليه السلام منتقل شد.
در باب عظمت علمى امام صادق عليه السلام شواهد فراوانى وجود دارد و اين معنا مورد قبول دانشمندان تشيع و تسنن است. فقها و دانشمندان بزرگ در برابر عظمت علمى آن حضرت سر تعظيم فرود مى‌آوردند و برترى علمى او را مى‌ستودند.
ابوحنيفه پيشواى فرقۀ حنفى مى‌گفت: «من دانشمندتر از جعفر بن محمد نديده‌ام.» 1 و ابن حجر هيثمى هم مى‌نويسد: «به قدرى علوم از او نقل شده كه زبانزد مردم گشته و آوازۀ آن، همه جا پخش شده است و بزرگترين پيشوايان (فقه و حديث) مانند يحيى بن سعيد، ابن جريح، مالك، سفيان ثورى، سفيان بن عيينه، ابوحنيفه، شعبه و ايوب سجستانى از او روايت كرده‌اند.» 2امام صادق عليه السلام با توجه به فرصت مناسب سياسى كه به وجود آمده بود و با ملاحظۀ نياز شديد جامعه و آمادگى زمينۀ اجتماعى، دنبالۀ نهضت علمى و فرهنگى پدرش امام باقر عليه السلام را گرفت و حوزۀ وسيع علمى و دانشگاه بزرگى