20انداخت چنان كه از تشييع جسد مقدس امام(ع) جلوگيرى كردند و مردم را كه در آرزوى ديدار واپسين، با رهبر معصومشان لحظه شمارى مى‌كردند و انتظار داشتند هر چه با شكوه‌تر بتوانند در تشييع پيكر پاكى و پارسايى، و درفش دانش و دين شركت كنند، ناكام گذاشتند.
به ناچار، نزديكان امام، پيكر آن حضرت را در خانۀ خويش، كفن و دفن كردند و جهان علم و ايمان را در فراق آن رهبر معصوم و فضيلت مظلوم، براى ابد محروم و مغموم ساختند.
شاعران شيعى كه فرات فريادشان و شريعۀ شعرشان، هميشه از عاشورا سرچشمه مى گيرد، زراندوزان و زورمداران بنى عباس را رسواى خاص و عام ساختند:
محمّد بن اسماعيل بن صالح صميرى قمّى، از زمرۀ شاعران شيعى بود كه در تكريم اين عاشورا و براى تسليت به امام حسن عسكرى(ع) قصيدۀ غرّايى ساخت و جالب اين كه پيش از تولّد دادگستر جهان، مهدى موعود كه جان جهانيان فدايش باد سرود اميد را سر داد و حديث حبيب و روايت يار را زينت تاريخ ساخت، صميرى قمى كه خود از ياران و شاگردان امام هادى(ع) بود، پس از شهادت آن حضرت، مُهر از دفتر دل برداشت و گوش تاريخ را چنين نواخت: 1