19مردم مسلمان، امام هادى(ع) را در سال 233ق. از شهر مدينه اخراج و مجبور به اقامت در شهر سامرا كرد، غافل از اين كه خورشيد خدا هر جا كه باشد خواهد درخشيد و شب پرستان سياه بخت، هيچ وقت نمى‌توانند به آفتاب، آفتى برسانند.

امام هادى، آن ستارۀ هميشه فروزان خدا، بيش از بيست سال در سامرا زندگى كرد و چه بزرگمردانى كه در سايه سار لطف حضرتش، حديث حيات و روايتِ نجات آموختند و هر يك همچون ستاره اى در آسمان سامرا به نور افكنى پرداختند و جهان را از پرتو فيضشان منوّر ساختند.

محقق معاصر، آيت الله سيد محمد كاظم قزوينى ¹، ضمن كتابى كه دربارۀ حيات امام هادى(ع) نوشته اند، 346 شاگرد از شاگردان مكتب امام على النقى(ع) را نام برده و 327 صفحه از كتاب را مخصوص اين فصل ساخته اند.

حضرت ابوالحسن، امام على النقى، آن جمال جميل رحمانى، پس از بيست سال جلوه‌گرى و نورافشانى در سپهر صميميّت و صفا، در شهر سامرا به شهادت رسيد و با رحلت مظلومانۀ خويش، دانشمندان و دل آگاهان را غرق در حسرت و اندوه ساخت.

و يزيديان عبّاسى را سخت در ترس و هراس