1) . گزارش سفرنامۀ شيخ على در باره حمله به كاروان در مدينه، در سال 1330 (به نقل از به سوى ام‌القرى) و بالجمله رفته رفته روز بلند شد و از حركت خبرى نشد. پسران شاهد كه مقوم اين حمله‌دارها و اين قافله بودند حاضر شدند و عذرى غيرموجه آورده، رفتند به مدينه كه تصفيه امور خود كنند و برگردند، الى بعد از ظهر نيامدند، جمعى را همراه ايشان فرستاد برگشتند و باز عذر غيرموجه آوردند و اظهار داشتند كه شخصى راه را سد كرده در گفتگوى با او هستيم، كم‌كم شب شد و اليوم حركت تعويق افتاد. حجاج به زمزمه و ولوله و فرياد درآمدند، ليكن لاعلاج مثل شب گذشته مشغول به مدافعه با اشرار شدند، معذلك بعضى مجروح و مقدارى اموالشان را بردند، در اين شب مهنا پسر شاهد با پسر مصرى كه راه را سد كرده بودند، مشغول مذاكره بود و در چادر ما هم آمد و خيلى صحبت شد به جايى نرسيد بالأخره او رفت و مطلب در بين حمله‌دارها مطرح شد، جمعى از ايشان مطلب را اهميت دادند كه تا تصفيۀ امر اين قبيله نشود عبور حاج مشكل است؛ جمعى خيلى تهاون به خرج دادند كه خير مطلبى نيست همه‌ساله همين اشكالات توليد و رفع مى‌شود، نتيجه دست نيامد؛ صبح سه‌شنبه قافله حاج بار كرده مبلغ سى ليره هم از حمله‌دارها جمع كرده به مهنا دادند كه بدهد به پسر مصرى و رفع غايله را بكند و اين ترتيب برحسب اقدام خود مهنا بود والا حاج از اين كه ثانياً پولى بدهند چندان حرفى نداشتند، حضرت آقا مانع از دادن پول بودند به‌عنوان اين‌كه اين فقره بدعتى مى‌شود بر عابرين. در اواخر شب كه ديدم مطلب به جايى منتهى نشده، از خواب برخاستم و جماعت حاضرين را گفتم كه بدون تصفيه و ترضيه حركت عقلايى نيست ولى افسوس كه مفيد نشد. فريب پسران شاهد كه ما جماعت كثيره و ايشان فئه قليله هستند و البته بر ايشان غالب خواهيم شد خوردند و بناى حركت گذاردند. آنچه فرياد زديم كه قافلۀ حاج طاقت شنيدن صداى يك تفنگ از طرف دوست ندارد فضلاً از دشمن ثمرى نكرد و من حيث لايشعر بعد از دادن سى ليره عثمانى به مهنا كه ببرد به حضرات بدهد و ايشان را متقاعد نمايد حركت كرديم. قدرى قليل كه راه پيموديم ملاحظه نموديم كه از طريق مسجد شجره منحرف است؛ همان وقت مقدمات تشويش در خاطرها گذشت كه چرا به مسجد نرفتيم. بالأخره مقومها گفتند بهسمت مسجد نمى‌توانيم برويم وبايد از محاذى مسجد مُحرم شويد. از شترها فرود آمده، غسل-