40و خود نيز پس از بازگشت بتواند هزينه زندگىاش را طبق شأنش تأمين كند.
وصيت
يكى از سنتهاى حسنه كه از ديرباز در ميان مؤمنان مرسوم بوده وصيتكردن است. در فقه نيز بابى است به عنوان «وصايا» كه فروع فقهى و احكام مسأله را به بحث نهاده است. دربارۀ وصيت به هنگام عزيمت به سفر نيز سفارش شده و امام صادق عليه السلام مىفرمايد:
«مَنْ رَكِبَ راحِلَة فليوص» 1؛ «كسى كه بر مركب سفر مىنشيند بايد وصيت كند». بنابراين بسيار پسنديده است كه زائر قبل از عزيمت وصيتنامهاى تنظيم كند و حقوق واجب شرعى و ديون و محاسبات مردمى را كه فعلا پرداخت آن مقدور نيست در آن بنويسد و اعمال خيرى را كه مىخواهد ديگران پس از وى انجام دهند و تصرفات ديگر را يادآور شود و به امينى بسپارد.
دربارۀ وصيت، كلامى است از على عليه السلام كه نقل آن در اينجا بىمناسبت نيست. آن حضرت مىفرمايد:
«يَابْنَ آدَم! كُنْ وَصِىّ نفسك في مالك وَاعْمَل فِيهِ ماتؤثر أن يُعمل مِنْ بَعْدِك» 2؛ «اى فرزندآدم! تو خود وصى خود در دارايىات باش و عملكن آنچه را دوست دارى پس ازتو درآن عملشود».
اين سخن تأكيد مىورزد كه ثروتاندوزى نكن و براى ديگران نگذار