13به مردم معرفى نمود و قرآن كريم به همراه عترت و اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله را تنها مرجع براى پاسخ‌گويى به پرسش‌هاى مردم دانست. ولى متأسفانه پس از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله به دلايلى كه اكنون فرصت بيان آن نيست، وصيت آن حضرت ناديده و يا ناكافى دانسته شد و راه براى اختلافات مذهبى هموار گشت و بسيارى از مردم با فاصله گرفتن از تنها مرجع صحيح براى پاسخ‌گويى - يعنى قرآن به همراه اهل بيت عليهم السلام - دچار سردرگمى شدند و رفته‌رفته با گذشت زمان، شبهه افكنى مغرضانه در بسيارى از موارد جايگزين پرسشگرى معقول شد. با اين وجود اهل بيت عصمت و طهارت در طول زندگى به پرسش‌هاى معقول مردم پاسخ مى‌دادند و شبهات دشمنان دين را با متانت و سعۀ صدر پاسخ مى‌گفتند. امامان معصوم عليهم السلام با وجود تمام مشكلات اجتماعى، با تشكيل مجالس مناظره، از كيان اسلام دفاع مى‌كردند و راه پرسشگرى را - كه راه تكامل بشرى است - بر روى مردم باز مى‌گذاشتند.
در زمان غيبت امام زمان عليه السلام مسئوليت پاسخ‌گويى به پرسش‌ها و شبهات بر عهدۀ عالمان و دانشمندان جامعه گذاشته شده است. آنان بايد خود را مصداق آيۀ شريفۀ: اَلَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسٰالاٰتِ اللّٰهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَ لاٰ يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللّٰهَ وَ كَفىٰ بِاللّٰهِ حَسِيباً ، 1 قرار داده، راه خدا و سيرۀ پيامبران و امامان را ادامه دهند. آنان بايد بحث و گفتمان برادرانه و منطقى دربارۀ مسائل مختلف دينى را بدون تعصّب و هرگونه پيش داورى جانبدارانه در جامعه رواج داده، به پرسش‌هاى معقول دوستان و يا شبهات نامعقول دشمنان به صورت منطقى و با استفاده از قرآن كريم و سنت رسول خدا صلى الله عليه و آله پاسخ منطقى و قانع كننده بدهند.
پرسشگرى معقول و پاسخ‌گويى منطقى
از ديرباز انديشمندان در حوزه‌هاى مختلفى به تبادل آرا و نقد و بررسى آنها مشغول بوده‌اند؛ در حوزۀ مذهب و اعتقادات نيز تبادل افكار و نقد و بررسى آنها پس از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله به‌طور گسترده‌اى وجود داشت و از آن به عنوان عاملى براى رشد و شكوفايى جامعۀ اسلامى ياد مى‌شد. برگزارى مجالس مباحثه و مناظره ميان امامان معصوم و افراد مختلف از