27شما) بگردانند.

6 . أُولٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ ¹؛ كسانى را كه ايشان مى‌خوانند، خودشان وسيله‌اى براى تقرّب به پروردگار مى‌جويند.

7 . (وَ لاٰ تَدْعُ مِنْ دُونِ اللّٰهِ مٰا لاٰ يَنْفَعُكَ وَ لاٰ يَضُرُّكَ) ²؛ و جز خدا، چيزى را مخواه كه نه سودى به تو مى‌رساند و نه زيانى.

8 . وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ يَدْعُوا مِنْ دُونِ اللّٰهِ مَنْ لاٰ يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلىٰ يَوْمِ الْقِيٰامَةِ ³؛ چه كسى گمراهتر از كسى است كه معبودى غير از خدا را مى‌خواند كه تا قيامت هم به او پاسخ نمى‌گويد.

وهابيان، با كمال وقاحت، اينگونه آيات را بر مسلمانانى تطبيق مى‌دهند كه اعتقادشان در مورد انبيا و صالحان، چيزى جز اين نيست كه آنان بندگان مقرّب خدا هستند و دعاهايشان مستجاب مى‌شود و به حاجت انسانِ نيازمند، به اذن خداوند پاسخ مى‌دهند.

در پاسخ آنها بايد گفت:

اوّلاً: مصاديق اين آيات مشركان هستند، به خاطر اعتقاد به ربوبيت بتها و اينكه آنها بدون اذن خداوند