60بيان شده است (سورۀ ابراهيم، آيه‌هاى 37 تا 39).
در دعاى ياد شده از زبان حضرت ابراهيم(ع)، چند خواستۀ مهم است كه به آنها اشاره مى‌شود:
1. توفيق نمازگزار بودن، براى خويش خواسته است؛
2. درخواستِ ذريّه و نسلى كه اهل نماز و برپا دارندۀ اين فريضۀ مقدّس باشند؛
3. درخواستِ اجابتِ اين دعا از سوى خدا؛
4. درخواست آمرزش براى خود، پدر و مادرش و مؤمنان.
دربارۀ نماز، تنها نماز خواندن مطرح نيست، بلكه «اقامۀ نماز» است كه مهم‌تر از نماز خواندن است؛ زيرا برپايى نماز در جامعه، برخوردارى نماز از روح تسليم و تواضع و حضور قلب است.
نكتۀ ديگر اين است كه آن حضرت، داشتن نسلى خداجوى و اهل عبادت را از خداوند خواسته است و اين برترين ميراثى است كه از يك نفر، بر جاى مى‌ماند. اولاد بسيار، به تنهايى ارزش نيست، اگر نسل انسان خداجو و موحّد و اهل نماز باشند، ارزش دارد.
همچنين حضرت ابراهيم(ع) در آمرزش‌خواهى، تنها به خود اكتفا نكرده، بلكه مغفرت الهى را براى