245 - با وقار و آرامى گام برداشتن و با حالت فروتنى و خشوع راه رفتن، تا حضور قلب لازم براى او فراهم گردد.

6 - خواندن اذن دخول، چنانكه در احاديث، اذن دخول هاى عام براى تشرف به هر يك از حرم‌هاى مطهر و اذن دخول هاى خاص، براى ورود به بعضى از بقاع متبركه وارد شده است.

7 - بوسيدن عتبه و آستانۀ مباركه

از شهيد اوّل نقل كرده‌اند كه فرمود: چنانچه زائر سجده كند و نيّت نمايد براى خدا سجده مى‌كنم كه مرا توفيق زيارت داد از بوسيدن عتبه و آستانه بهتر است.

8 - ادعيه و زيارتى را كه از ائمه عليهم السلام روايت شده، بخواند، زيارتنامه هاى مجعول و ساختۀ ذوق افراد را واگذارد.

9 - هنگام خواندن زيارت، رو به قبر منور بايستد، مگر زياراتى كه مكان خواندن فقرات زيارت را معين مى‌كند و پس از خواندن زيارتنامه گونه ها را به ضريح گذارد و تضرّع و دعا كند.

10 - در صورتى كه مزاحمتى براى ديگران نباشد، نزد ضريح برود و خود را به آن بچسباند و اين كه شخص خيال كند دور ايستادن ادب است، فكرى باطل است، زيرا در روايت تكيه كردن به ضريح و بوسيدن آن وارد شده است.

11 - نماز زيارت، حداقل دو ركعت نماز، پس از خواندن زيارت به جاى آورد. مرحوم محدث قمى گويد: شيخ شهيد فرمود: اگر زيارت براى پيغمبر صلى الله عليه و آله است، نماز را در روضۀ مطهر به جا آورد و اگر در حرم يكى از ائمه است در بالاى سر به جا آورد و به جا آوردن آن دو ركعت در هر مكان از حرم و نيز مسجد حرم جايز است.

12 - دعا كردن بعد از نماز، دعاهاى خاصى كه از ائمه روايت شده، يا آنچه به خاطرش مى‌رسد براى خود و بستگان و حقداران از پروردگار متعال درخواست نمايد. خلاصه چون زيارت، ديدار با ارواح پاك و اولياى بزرگ الهى است، لذا نخستين شرط زيارت «ادب» است، و ادب هم در سايۀ معرفت و محبّت، پديد مى‌آيد. از اين روى زيارت هم آداب ظاهرى دارد هم آداب باطنى، كه توجه به هر دو شايسته است.

در هر صورت، زيارت، وسيله‌اى است براى توبه و تطهير كه در پرتو آن تزكيۀ باطنى آدمى را فراهم مى‌نمايد. ¹13 - هنگام ورود اوّل پاى راست را داخل بگذارد و هنگام خروج اوّل پاى چپ را بيرون بگذارد.