26او از قول پدر بزرگ خود، از سعيدبن سالم، از عثمان بن ساج و او از وهب بن منبه نقل مى‌كند كه چون آدم عليه السلام در گذشت، خداوند خيمه‌اى را، كه از زيورهاى بهشتى بوده و براى آرامش آدم بر او نازل گردانيده بود، به آسمان برد، آنگاه فرزندان آدم در جايگاه آن خيمه، خانه‌اى از سنگ و گِل ساختند كه اين خانه همواره آباد بود و يكى پس از ديگرى آن را تعمير مى‌كردند تا اينكه دوران حضرت نوح عليه السلام رسيد و طوفان آن را غرق كرد و جايگاهش را تغيير داد. پس از آن بار ديگر جايگاه آن به ابراهيم عليه السلام راهنمايى گرديد.
نويسندۀ «تاريخ الكعبة المعظمه» 1 آورده است: نخستين كسى كه خانۀ كعبه را بنا كرد «شيث» بود و اين بدان معنا است كه اوّلين ساختمان كعبه پس از آدم عليه السلام از فرزندانش، به وسيلۀ شيث عليه السلام بوده است. در «تاريخ الخميس» 2 اينگونه آمده است: شيث فرزند آدم، اولين شخصى است كه كعبه را بنا كرد؛ زيرا قبل از ساختمان او، كعبه به صورت خيمه‌اى از ياقوت سرخ بوده كه آدم بر گِرد آن طواف كرده و بدان انس مى‌ورزيده است؛ زيرا اين خيمه براى او از بهشت فرود آمده بود كه پس از آن دوباره به آسمان برده شد و آدم براى حج از هند بدان جايگاه آمد.
كعبه از زمان حضرت نوح تا دوران ابراهيم عليه السلام
ابوالوليد از پدر بزرگش، از سعيد بن سالم، از ابن جريج و او از مجاهد نقل مى‌كند كه گفت: به هنگام طوفان نوح، محل كعبه ناپديد شد و در دوران بين حضرت نوح و ابراهيم عليه السلام از ديده‌ها پنهان گرديد. و نيز گفته است كه جايگاه آن تپه‌اى سرخ رنگ بوده كه سيل‌ها بر آن قرار نمى‌گرفت، مردم نيز به همين مقدار مى‌دانستند كه جايگاه خانه در همان محدوده مى‌باشد، ليكن از محل قطعى آن اطلاعى در دست نداشتند. ستمديدگان و پناه‌جويان از گوشه و كنار زمين به آنجا مى‌آمدند و بدان متوسّل مى‌گشتند و دعاى آنان در اين جايگاه همواره مورد استجابت قرار مى‌گرفت. مردم نيز بدان نقطه مى‌آمدند و حج