48قاتلتم في الشهر الحرام، و لم تؤمروا بقتال». 1بر اساس ترجمۀ پارسى متن:
«مسلمانان ملامتشان كردند و گفتند كارى كرديد كه پيامبر نگفته بود و در ماه حرام جنگ كرديد و فرمان آن را نداشتيد.»
تأكيد بر اين‌كه: «صنعتم ما لم تؤمروا» سندى موثّق در اثبات بى‌ارتباطى محمّد صلى الله عليه و آله از چنين حادثه‌اى بوده است. در واقع اين جمله نشان مى‌دهد ابن‌جحش و هم‌راهانش كارى مطابقِ آيين اسلام نكرده‌اند. جملۀ «و قاتلتم في الشهر الحرام» مُبيّن آن است كه اين كار مطابق رسم خوب عرب كه مفرّ و مجالى براى كاستن از كينه‌هاست، نبوده است.
تعبير و «لم تؤمروا بقتال» نيز نشانگر اين است كه اساساً جماعت مزبور، مجوّزِ كشتن نداشته‌اند و تنها مأمور بودند كه اخبار قريش را با خود بياورند.
از اين ديدگاه حرمت قتل در چهار ماه حرام (ذوالقعده، ذوالحجّه، محرّم و رجب) حكم امضايى بوده است و نه تأسيسى؛ زيرا در جاهليّت نيز رعايت مى‌شده است. 2 به گفتۀ بيهقى:
«پيامبر خونبهاى حضرمى را پرداخت كرد و جنگ در ماه حرام را همچنان كه متداول بود، حرام اعلام نمود.» 3اين سند تاريخى را نيز واقدى از مَعْمَر به نقل از الزهرى و او از عروة ثبت كرده است كه:
«فَوَدى رسول اللّٰه - صلّى‌اللّٰه عليه [ وآله ] وسلّم - عمرو بن الحضرميّ و حرّم