40مى‌كشت ولى در اثر آگاهى و آمادگى مردم نجف و مخصوصاً علما و در رأس آنها عالم بزرگ شيعه مرحوم شيخ جعفر كاشف الغطاء، سپاه وهابى مجبور به عقب‌نشينى شد.
ابن تيميه و محمّد بن عبدالوهاب از نگاه ابو زهره:
محمّد ابو زهره، نويسندۀ معروف مصرى اين موضوع را كه اصل وهابيت برگرفته شده از آراء و افكار ابن تيميه است، مانند همۀ كسانى كه با عقايد و آراء آنان آشنايى دارند، تأييد مى‌كند. آنگاه نكاتى را بر آن مى‌افزايد. اين نكات چون مناسب با بحث ما و موجب آشنايى بيشتر با ديدگاه‌ها و عملكردهاى اين گروه است، خلاصه گفتار او را در اينجا مى‌آوريم:
نويسنده مزبور در مورد تفاوت‌هايى كه در دعوت محمّد بن عبدالوهاب و ابن‌تيميه وجود دارد، چنين مى‌نويسد:«وهابيان در حقيقت بر آنچه ابن تيميه اظهار داشته بود چيزى نيفزودند، ليكن از ابن تيميه شدّت عمل بيشترى به خرج دادند و در عمل امورى را انجام دادند كه ابن تيميه متعرض آنها نشده بود و اين امور در چند چيز خلاصه مى‌شود:
1-بر خلاف ابن تيميه كه دايرۀ مسائل عبادى را تنگ تر نموده است، وهابيان بعضى از امور عادى را نيز خارج از منطقه اسلام دانستند و به اين مناسبت دخانيات را حرام اعلام كردند و در تحريم آن سخت‌گيرى نمودند و عوام وهابى كسى را كه دود بكشد همانند مشركين مى‌دانند كه ايشان از اين جهت مانند خوارج هستند كه هر كس را مرتكب گناه بشود كافر مى‌دانند.
2-وهابى‌ها در ابتداى امر، قهوه و امثال آن را بر خود حرام كردند امّا به‌طورى كه امروزه ديده مى‌شود، در آن سهل انگارى نمودند.
3-وهابى‌ها تنها به دعوت و تبليغ اكتفا نكردند بلكه بر روى مخالفان خود شمشير مى‌كشيدند و مى‌گفتند با بدعت ها جنگ مى‌كنيم.
4-وهابيان هر ده و شهرى را تسخير مى‌كردند، به ويرانى ضريح‌ها و قبور مى‌پرداختند. از اين روى پاره‌اى از نويسندگان اروپايى به آنها«ويران كنندگان معابد»لقب داده‌اند. او اضافه مى‌كند كه اين سخن مبالغه است؛ زيرا ضريح‌ها با معابد تفاوت دارد.