62بَقٰاؤُهُ، قَصِيرٌ مُدَّتُهُ، فَكَيْفَ احْتِمٰالِي لِبَلاٰءِ الْآخِرَةِ، وَجَلِيلِ وُقُوعِ اندك و مدتش كوتاه است پس چگونه تاب تحمل بلاى آخرت و آن ناملايمات بزرگ را در الْمَكٰارِهِ فِيهٰا، وَهُوَ بَلاٰءٌ تَطُولُ مُدَّتُهُ، وَيَدُومُ مَقٰامُهُ، وَلاٰ يُخَفَّفُ آنجا دارم در صورتى‌كه آن بلا مدتش طولانى و دوامش هميشگى است و تخفيفى عَنْ أَهْلِهِ، لِأَنَّهُ لاٰ يَكُونُ إِلّاٰ عَنْ غَضَبِكَ وَانْتِقٰامِكَ وَسَخَطِكَ، براى مبتلايان به آن نيست زيرا آن بلا از خشم و انتقام و غضب تو سرچشمه گرفته وَهٰذٰا مٰا لاٰ تَقُومُ لَهُ السَّمٰاوٰاتُ وَالْأَرْضُ، يٰا سَيِّدِي، فَكَيْفَ بِي و آن هم چيزى است كه آسمانها و زمين تاب تحمل آن را ندارند اى آقاى من تا چه رسد به وَأَنَا عَبْدُكَ الضَّعِيفُ الذَّلِيلُ الْحَقِيرُ الْمِسْكِينُ الْمُسْتَكِينُ، يٰا من بندۀ ناتوان خوار ناچيز مستمند بيچاره! اى إِلٰهي وَرَبِّي وَسَيِّدِي وَمَوْلاٰيَ، لِأَيّ‌ِ الْأُمُورِ إِلَيْكَ أَشْكُو، وَلِمٰا معبود و پروردگار و آقا و مولاى من آيا براى كداميك از گرفتاريهايم به تو شكايت كنم مِنْهٰا أَضِجُّ وَأَبْكِي، لِأَلِيمِ الْعَذٰابِ وَشِدَّتِهِ، أَمْ لِطُولِ الْبَلاٰءِ و براى كداميك از آنها شيون و گريه‌كنم، آيا براى عذاب دردناك و سخت يا براى بلاى طولانى وَمُدَّتِهِ، فَلَئِنْ صَيَّرْتَنِي لِلْعُقُوبٰاتِ مَعَ أَعْدٰائِكَ، وَجَمَعْتَ بَيْنِي و مديد پس اگر بنا شود مرا بخاطر كيفرهايم در زمرۀ دشمنانت اندازى و مرا با گرفتاران وَبَيْنَ أَهْلِ بَلاٰئِكَ، وَفَرَّقْتَ بَيْنِي وَبَيْنَ أَحِبّٰائِكَ وَأَوْلِيٰائِكَ، در بلا و عذابت در يكجا گردآورى و ميان من و دوستانت جدايى اندازى، گيرم