10بخواهى امام حسين عليه السلام را زيارت كنى، از شهر و خانۀ خود هم مى‌توانى رو به سوى حرم او كنى و بگويى: «السلام عليك يااباعبداللّٰه...»، و به همين اندازه هم، كارى پسنديده است و ثواب دارد. ولى بهتر آن است كه انسان به كربلا سفر كند و از نزديك، سلام دهد و عرض ادب كند و ثواب بيشترى ببرد. براى هر قدمى كه در اين راه برداشته شود ثواب است و هر چه در اين راه، زائر بيشتر رنج و سختى ببيند، پاداش زيارتش بيشتر خواهد بود.
ما مى‌توانيم خطاب به امامى كه زيارتش مى‌كنيم، به هر زبانى سلام و درود بگوييم و ابراز عشق و علاقه كنيم و او را بستاييم، ولى امامان ما گاهى دستورهاى خاصّى داده‌اند و متن ويژه‌اى به ما آموخته‌اند تا در زيارت امام حسين، پيامبر خدا، حضرت فاطمه، امام على و... آن متن را بخوانيم. به چنين متن‌هايى «زيارت نامه» گفته مى‌شود كه يا كوتاه است، يا بلند.
به زيارت‌هايى كه از امامان براى ما نقل شده است، زيارتنامۀ «مأثور» گفته مى‌شود. زيارتنامه‌هاى ديگر را «غير مأثور» مى‌گويند. وقتى بر سر تربت يك پيشواى بزرگ يا امامزاده مى‌ايستيم و زيارتنامه مى‌خوانيم، هم او را از غربت در مى‌آوريم و هوادارى خودمان را نسبت به او و اهدافش نشان مى‌دهيم، هم براى خود ما سازنده است و روح و جان ما را پاك مى‌كند و سبب مى‌شود از گناهان توبه كنيم و طورى زندگى داشته باشيم كه آنان بپسندند.
در زيارتنامه‌ها، هم اوصاف و خوبى‌ها و فضيلت‌هاى آن پيشوايان مطرح مى‌شود، هم سلام و درود ما به آنها، هم نفرت و بيزارى ما از دشمنان و قاتلانشان. در بعضى