٢۴«نفوس نيرومند قدسى، بخصوص انبيا و ائمّه، پس از آزادى از قفس تن و صعود به عالم تجرّد، در نهايت احاطه و استيلا بر امور جهان‌اند. امور جهان نزد آنان آشكار است و قدرت و تأثيرگذارى در موادّ عالم را دارند و هر كس كه به زيارتشان برود، از آن آگاه و بر او شاهدند و اطّلاع كامل از زايران مرقدشان و از درخواستها و توسّلها و تضرّعها و شفاعت‌طلبى‌هايشان دارند. پس نسيم لطف اين اوليا بر زايران مى‌وزد و رشحاتى از فروغ آنان بر زايرين مى‌تابد و در رفع نياز و برآورده شدن حاجتها و رسيدن به مقصودشان و بخشش گناهانشان و رفع گرفتارى‌هايشان، در پيشگاه خداوند شفاعت مى‌كنند. اين است رمز اين همه تأكيد در زيارت پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمّه عليهم السلام . علاوه بر اينكه در اين زيارتها، اجابتِ دعوتِ ائمّه و پيوند با آنان و خشنود كردنشان و تجديد عهد با «ولايت»شان و احياى امرشان و بالا بردن و اعتلاى سخنشان و نابودى و ذلّت دشمنانشان نهفته است... و همۀ اينها اجرى بزرگ و پاداشى فراوان دارد...» ١
با اين حساب، زاير، مهمان مائدۀ معنوى اولياى خداست و با زيارت، شايستگى و موقعيّت آن را مى‌يابد كه مورد توجّه و عنايت قرار بگيرد؛ هم از سوى خدا، و هم از سوى معصومين بزرگوار عليهم السلام .
واسطۀ فيض
به درگاه خدا شفيع بايد برد. شفيعهاى ما، واسطه‌هاى
