45مراد از نصيحت مؤمن به مؤمن، ارشاد و هدايت او به مصالح دين و دنياى اوست؛ و نصيحت، تعليم معالم دين به اوست؛ اگر نسبت به معالم جاهل باشد و بيدار كردن اوست، اگر در خواب غفلت به سرمىبرد؛نصيحت، دفاع از مسلمان و آبروى اوست؛نصيحت، گراميداشت مؤمن در جوانى و پيرى اوست؛ نصيحت، ترك حسد و دغلى و فتنه نسبت به مؤمن، دفع ضرر از او و جلب منفعت به سوى اوست.
اگر طرف مقابل نصيحتپذير نباشد، بايد با حوصله، بردبارى و مدارا با او رفتار كند تا نصيحتپذير شود، و اگر به امر دين و مسائل الهى تندرندهد، به صورت مشروع او را امر به معروف و نهى از منكر كند تا به دايرۀ دين بازگردد و خير دنيا و آخرتش تأمين شده، هماى سعادت و خوشبختى برسرش بنشيند و به صف مؤمنان بپيوندد.
مسألۀ نصيحت و خيرخواهى در اسلام از جايگاه بسيار مهمى برخوردار است، تا جايى كه در روايات اهلبيت: فصل خاصى به آن اختصاص يافته است.
از امامباقر(ع) روايتشده كه پيامبر اسلام(ص) فرموده:
«لِيَنْصَحِ الرَّجُلُ مِنْكُمْ أَخَاهُ كَنَصِيحَتِهِ لِنَفْسِهِ»؛ 1
« خيرخواهى و نصيحت شما نسبت به برادر