45(فارس) را تقويت مى‌نمود تا عرب را در برابر آيين و رسوم ايران خاضع گرداند. از طرف ديگر، چون حكومت‌هاى مسيحى عرب طرفدار روم بودند، يهوديان يمن و جزيره را پشتيبانى مى‌نمود، در نتيجه هيچ يك از دولت‌هاى بزرگ با مركزيت و استقلال داخلى عرب كه بيشتر به وسيلۀ خانۀ كعبه بود، موافق نبودند ولى در ميان اين عوامل و حوادث، ساختمان آن باقى ماند و پس از گذشتن قريب چهار هزار سال از تأسيس آن، مقام و موقعيتش رو به افزايش است و از قسمت‌هاى مختلف جهان چندين ميليون مردم گوناگون شبانه‌روز به سوى آن روى مى‌آورند و هيچگاه اطراف آن را از زائر و طواف كننده خالى نمانده تا آنجا كه آداب و مناسك آن، كه جزءدعاى ابراهيم است؛ مانند طواف و احترام و امنيت بيت، در اين مدت باقى ماند و اعراب خونخوار و جنگجو هميشه در حريم آن و در ماه‌هاى حرام خود را محدود مى‌نمودند و دست تعدّى به دشمنان سخت يكديگر نمى‌گشودند، گرچه خانه را با بت‌هاى ميراثى ملل ديگر آلوده ساختند و در مناسك و آداب آن آثار عصبيت و قبيلگى را راه دادند ولى هميشه خانه را از هر چه محترم‌تر مى‌دانستند و بت‌ها را وسيلۀ تقرّب به صاحب‌خانه مى‌پنداشتند و اصول مناسك را هميشه عمل مى‌نمودند و بر پيكر بعضى از بت‌ها لباس احرام پوشانده بودند. مى‌گويند: بت عظيم‌الجثه‌اى كه «وَدّ» نام داشته، لباس احرام در برش بوده. چنان‌كه همين لباس احرام در پيكر مجسمه‌هاى خدايان مصر و چين و هند؛ مانند «كنفسيوس ولاوتر» ديده شده، بعضى از تاريخ‌شناسان حدث