13موجودى است ازلى و ابدى.

آيات وحى كه در بيابان حجاز بر روح پاك پيامبر عربى تأييد و از زبان او به صورت آيات قرآن بر مردم تلاوت شد، از هر جهت انديشه مردمى را از محدوديت نجات داد و عقل‌هايى را به حركت درآورد و چشم‌انداز انسان را باز نمود، از جمله با بيانات رسا و اشارات لطيف از آغاز و انجام زمين و آسمان و تحولات آن يادآورى نموده، در سورۀ نازعات پس از اشاره به دوران‌هاى گذشتۀ زمين، مى‌گويد:

(وَ الأَْرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها ) ؛ «بعد از اين مراحل، زمين را گسترد و آماده زيست نمود.»

در سورۀ شمس مى‌فرمايد: (وَ الأَْرْضَ وَ ما طَحاها) ؛ «سوگند بر زمين و آن قدرت و نيرويى كه آن را پرتاب كرد و دور گرداند و منبسط نمود.» (در المنجد آمده «طَحا الشَّىء؛ بسط مده، دفعه، بالكره رمى به» .)

كلمۀ «دَحِو الأرض» از زبان ائمه، بسيار شنيده مى‌شد، چنين روزى را يكى از حوادث بزرگ زمين و الطاف الهى مى‌شمردند. بنام اين روز كه يك دورۀ طولانى زمين است، روزى را به ياد لطف پروردگار عالم و براى شكرگزارى اين نعمت، مسلمانان جشنى بپا سازند و به عبادت و نماز بپردازند (البته اين سخنان در زمانى بود كه پدران كانت، لاپاس، كوپرينك و گاليله يا سرگرم پرستش بتها بودند يا كشيش‌ها سر آنها را به بخشش گناه گرم كرده بودند و محيط آنها از نور علم خاموش بود و جز برق شمشير و نيزده ديده نمى‌شد.)