41
كند، بگو: بياييد ما پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و كسان نزديكمان و كسان نزديكتان را فراخوانيم، سپس [ به درگاه خدا] تضرّع كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم؛ همانا حكايت‌هاى واقعى [ مسيح] همين است كه گفتيم و معبودى جز خدا نيست و خداوند است كه به يقين، مقتدر حكيم است؛ پس اگر رويگردان شدند همانا خدا به مفسدان آگاه است.»
هنگامى كه مناظرۀ منطقى مسلمانان با نصاراى نجران دربارۀ باطل بودن الوهيّت مسيح عليه السلام به نتيجه نرسيد، در اين آيات به پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داده شد كه آن‌ها را براى اثبات حقّانيّت سخنان رسول اللّٰه صلى الله عليه و آله به مباهله فراخواند، ولى آن‌ها حقّانيّت نظر توحيدى اسلام را دربارۀ خلقت مسيح و پيامبرى محمّد صلى الله عليه و آله درك كردند و از خطر مباهله ترسيدند و آن را نپذيرفتند و تن به جزيه دادند.
شأن نزول: در سورۀ آل عمران، حدود هشتاد آيه در پاسخ به گفتگوهاى هيئت شصت نفرى مسيحيان نجران، كه وارد مدينه شده بودند، نازل شده است. اين ماجرا در سال نهم هجرت، كه «عام الوفود» ناميده شد، اتّفاق افتاده است. در اين سال، هيئت‌هاى بسيارى براى تحقيق دربارۀ اسلام و پذيرش آن به مدينه وارد مى‌شدند. 1 از جملۀ آنان نمايندگان مسيحيان نجران بودند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مقدم آنان را گرامى داشت. وقتى زمان نماز آنان فرا رسيد، ناقوس‌ها به صدا درآمد و آنان در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله به طرف شرق