32 كنيد، بر گناهان كوچك شما سرپوش مى‌گذاريم و شما را به جايگاهى ارجمند وارد مى‌كنيم.»

حديث: امام صادق عليه السلام فرمود: «با آب توبۀ خالص گناهانت را بشوى و لباس راستى و پاكى و تواضع و فروتنى بر تن كن.» ¹

وقتى درخواستى مى‌كنيم، بايد به مقدارى كه در حوزۀ توان ماست اقدام كنيم و سامان دهى و ادامۀ آن را از خدا بخواهيم.

توبه از گناه، طبق وعدۀ خدا، بخشودگى در پى دارد، ولى در مدينه، چيزى اضافى را انتظار داريم و آن ادامۀ بخشودگى تالحظۀ مرگ است و لازمه‌اش آن است كه ما خود ترك گناه را ادامه دهيم و خدا هم نور و صفاى ترك را عطا كند؛ بلكه بالاتر آن‌كه، معاصى را منفور ذائقه ما گرداند: «...وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيٰانَ » ؛ ²«و انكار و نافرمانى و عصيان را منفور شما گردانيد.»

توبه در مدينه حال و هواى خاصّ خود را دارد. و داراى ويژگى‌هايى است؛ اول اين‌كه كسى كه ما را نزد خدا برده و با او آشنايمان كرده، پيامبر صلى الله عليه و آله است. حديث نفس ما با پيامبر در مدينه اين است: آقا! تو بودى كه مرا آموختى چگونه خدا را بشناسم. چگونه نماز بخوانم. روزه بگيرم. تو به من آموختى كه اين حلال است و آن حرام. اگر نبود هدايت‌هاى تو، من از كجا مى‌فهميدم حق چيست و باطل كدام است. اى رسول ! هيچ وقت يادم نمى‌رود كه دندانت را شكستند و پيشانى‌ات را سنگ زدند و از ساقهايت به سرزمين طائف خون چكيد و...و تحمل همۀ اين سختى‌ها براى آن بود