96خداى خود مى‌بندد، و به دنبال اين پيمان، همۀ پيمانهاى پيشين را (به فرمان او) مى‌گسلد، و اگر پيمانهايى باقى مى‌مانند، يا بعد از حجّ به آنها رجوع مى‌شود، همگى در قالب و قلمرو اين پيمان الهى هستند، كه به «فقدان شريك براى او» اعتراف شده است. «لبّيك»: دنيايى از عزّت، شرف، فخر و مباهات، حرّيت و هويّت انسانى و پيوند با ابديّت و احديّت را در خود مستتر دارد، كه اگر با پذيرش الهى همراه گردد، نهايت سعادت انسان است. لبّيك گفتن، هم‌صدا شدن با ذرّات هستى است. ¹دوش، مرغى به صبح مى‌ناليد

اين لطف خداست كه تلبيه را و محرّمات آن را تنها در ايام حجّ از انسان خواسته، كه مى‌داند، غلبه بر نفس براى اولاد آدم مشكل است. كه حتّى پيامبرش (يوسف7) مى‌گويد: وَ مٰا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاّٰ مٰا رَحِمَ رَبِّي؛ «و من خودستايى نكرده و نفس خويش را از عيب و تقصير مبرّا نمى‌دانم؛ زيرا نفس امّاره انسان را به كارهاى زشت و ناروا سخت وامى‌دارد جز آن كه خداوند به لطف خاصّ خود آدمى را نگه دارد.» ³ يعنى كه ارادۀ تو اصلاً مهم نيست و نمى‌تواند تو را حفظ كند،