94نيّت: نيّت كه در همۀ اعمالِ دينداران و مؤمنين و به ويژه در همۀ اعمال عبادى ضرورت دارد و شرط اصلى و ابتدايى است، يعنى چه؟ بارزترين مفهوم آن، از حالى و از مكانى و از زمانى به حال و مكان و زمان ديگر رفتن است، به صورت ارادى و آگاهانه و عالمانه و هشيارانه. امّا براى چه كسى و به چه منظورى؟ تنها براى خدا؟ نه! تنها براى نزديكى به خدا. در ميقات، در ابتداى مناسك، «نيّت»، جامع همۀ نيّتهايى است كه در طول سفر بارها و بارها و براى هر عملى و در هر مرحله‌اى، تكرار مى‌شود. نيّت در ميقات يك انقلاب و تحوّل و دگرگونى است، انقلابى درونى و روحى و معنوى كه البتّه جلوه‌هاى ظاهرى نيز دارد: بركندن لباس فخر و تشخّص و در بر كردنِ لباس احرام و تلبيه گفتن ظاهر آن‌اند. يعنى انسان هم ظاهر خود را تغيير مى‌دهد و هم با فرياد، به عالميان اعلام مى‌كند كه به فرمان او، به اين هيئت درآمده‌است. با نيّت، همۀ اعمال معنا پيدا مى‌كنند. همۀ امور مادّى و فيزيكى معنا مى‌يابند، «شستشو» تبديل به «غسل» مى‌شود، «پارچۀ ندوخته» مى‌شود، «لباس احرام»، «حركت» مى‌شود «طواف و سعى»، «ماندن» مى‌شود «وقوف». «نيّت» يعنى همۀ اعمال آگاهانه‌اند. «نيّت» يعنى اعلام اين كه: انسان آگاهانه عمل مى‌كند، مى‌داند چه مى‌كند، ناآگاه و بى‌اراده نيست، از روى عادت عمل نمى‌كند، عاشقانه عمل مى‌كند، يعنى هشيار است و هشيارانه عمل مى‌كند، همچون همۀ ذرّات هستى؛ تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰاوٰاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلاّٰ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لٰكِنْ لاٰ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كٰانَ حَلِيماً غَفُوراً؛ «هفت آسمان و هر چه در آنهاست همه به ستايش و تنزيه خداوند مشغول‌اند و موجودى نيست جز آن