71تبرّك يافته، و سرزمين مبارك ناميده شده است. 1 مبارك بودن خانه و سرزمين آن، زمينه‌ساز نزول بركت الهى به آنجا و از آنجا به سراسر زمين است.
مانع نزول عذاب الهى: امام على‌بن ابى‌طالب(ع) خانۀ خدا و زيارت آن را به عنوان عامل بقاى عالَم و انسانها معرّفى مى‌نمايد: «خدا را، خدا را، در بارۀ خانۀ پروردگارتان، مباد تا هستيد آن را خالى بگذاريد كه اگر زيارت خانۀ خدا ترك شود، شما را در عذاب مهلت ندهند.» 2نشانه بودن خانه: همۀ چيزهاى معنوى، براى قريب به ذهن شدن، بالاجبار نيازمند نشانه‌اى كالبدى‌اند. در ميان مسلمانان، يكى از بارزترين اين نشانه ها حجّ است كه به تبع آن، همۀ اجزاء و عناصر و اعمال و زمانهاى مرتبط با آن، كه اصلى‌ترين آنها كعبۀ شريف است، همگى نشانه‌اند، و (چنان كه گفتيم) به موضوع و مفهوم و اصلى الهى و معنوى دلالت مى‌كنند. براى حاجى، كعبه چيست؟ هدف؟ نه، نمادى براى بسيارى از معارفى كه حواسّ ظاهرى و كمّى انسان آنها را به سهولت در نمى‌يابند: تسبيح، تنزيه، وحدت، تجرّد، ذكر و هدايت. اصولاً رسيدن به كعبه، يا خود كعبه و زيارتش هدف نيست، كعبه مكان و ابتداى عروج و تعالى است. تعالى انسان به سمت كمال و عالم بالا. همچون مسجدالاقصى كه مكان عروج پيامبر(ص) بود در شب معراج. 3