22از سوى خداوند متعال) آن دو نقطه، «صفا» و «مروه» ناميده شد. «صفا» و «مروه»اى كه آيات الهى هستند. ¹ و علّت اين تسميه را آن مى‌دانند كه: آدم(ع) كه «انتخاب‌شده» (صفىّ‌الله) ² بود، بر «صفا» هبوط كرد و حوّا كه زن (مرأه) بود، بر «مروه» فرود آمد. على‌رغم فاصلۀ نزديك اين دو كوه در حال حاضر (كه مطمئنّاً، پس از هزاران سال، ارتفاع خود را نسبت به زمان هبوط آدم و حوّا، از دست داده و بين آن دو نيز هموار شده است)، به دلايلى نامعلوم كه چه‌بسا: اضطراب، ترس و وحشت، احساس گناه، احساس ندامت شديد، احساس غربت، ناآشنايى، نگريستن و حركت در جهت مخالف و يا هر علّت ديگرى بود، اين دو دلدادۀ علاقه‌مند و وابسته به هم، از يكديگر دور شدند.

اين دو دلداده، سالها همچنان سرگردان و گريان به دنبال يكديگر، و فراتر از به دنبال يكديگر بودن، به دنبال كسب غفران و عفو الهى بودند. مى‌گريستند و توبه‌كنان، بخشش خالق خويش را طلب مى‌كردند. سالها (و به تعبيرى چهل سال) گذشت. بالاخره، اين دو موجود مشمول غفران و رحمت و عفو الهى قرار گرفتند، توبه‌شان پذيرفته شد و در صحرايى در نزديكى همان «مركز» كه بعدها آن (بيابان) را «عرفات» ناميدند، دوباره يكديگر را يافتند. گويا، پذيرش توبۀ آنان ابتدا به آدم(ع)