100طبقه‌بندى‌هستند:
1- دورى و پرهيز از منيّت و خودنمايى: اين طبقه از محرّمات در بر گيرندۀ محرّماتى است، كه انجام آنها مى‌تواند شائبۀ تفاخر و خودنمايى و فردگرايى را به ذهن متبادر كند. براى مثال، پوشيدن جامۀ دوخته ممنوع است. وجود حتّى نخى و «كوك»ى بر تكّه‌هاى لباس احرام ممنوع است و غيرمجاز. هر نشانۀ شخصى و تشخّص و جداكنندۀ انسان از امّت اسلامى بايد ترك شود. امّا چرا زنان مستثنى شده‌اند؟ شايد به آن جهت كه با پارچه‌اى ندوخته امكان حفظ حجاب، مشكل يا غيرممكن باشد. زن معمولاً خود را براى همسر مى‌آرايد و همسرش نيز يا مُحرم است يا در حضر. و اين، شايد، امتحان ديگرى براى مردان آنهاست؛ و امتحانى دشوار براى زنان، كه به هر حال بيش از مردان مايل به زينت و آرايش هستند.
* عدم نگريستن در آينه، فراموش كردن خود، نه تنها فراموش كردن خود، كه ظاهر شدن به صورت طبيعى و فارغ از هر آرايش و به دور از تفاخر و فارغ از توجّه به خود (و به ويژه به جسم و به ظاهر خويش).
* دستور ندادن : برابرىِ انسانها، اخوّت مؤمنين
* احتراز از فخرفروشى : ترك هر عمل و هر سخنى كه شائبۀ افتخار و فخرفروشى و تفاخر و منيّت در آن باشد .
* ترك زيور :زيور و آرايش، ناشى از توجّه به خويش و طلب توجّه ديگران به خويش است، كه در اينجا ترك آن ضرورت دارد .